Linnaeus schreef hét boek over de planten in Europa wat in 1753 uitkwam: Species Plantarum. Achter de Latijnse plantennamen zie je soms een L. staan. Dit is de L. van Linnaeus en geeft hij aan dat hij de plant voor het eerst heeft geregistreerd. (niet persé ontdekt). De bosroos is bijvoorbeeld door William Hudson geregistreerd in zijn boek Flora Anglica, iets later dan het uitkomen van Species Plantarum. 

Sommige planten worden echter al duizenden jaren gebruikt in de traditionele plantgeneeskunde. Dus tja, eigenlijk is het registreren in een boek vooral een Westerse kijk op de wereld. Alles was wij documenteerden hadden de Chinezen natuurlijk allang gedaan. Al zijn er natuurlijk veel andere planten in China. De eerste Chinese herborist was Shénnóng die 2800 v C. geleefd zou hebben. Hij proefde honderden kruiden en gaf zijn kennis van medicinale en giftige planten door aan boeren. Zijn boek Shénnóng Ben Cao Jing (Shennongs Materia Medica) wordt gezien als het oudste boek over de Chinese kruidengeneeskunde. 

In de tijd van de Tang dynastie, van het jaar 700 tot 1000 was China het medisch centrum van Azie en daarmee hadden ze ook een grote invloed op de ontwikkeling van de Arabische geneeskunde. We spreken dan over medische planten, maar ook over acupunctuur, gynaecologie, anesthesie en chirurgie. Nog steeds wordt Traditional Chinese Medicine (TCM) met succes toegepast.

De wilde planten die in mijn tuin staan, staan misschien ook wel in jouw tuin of omgeving. Doe er je voordeel mee.