BOEK – Dutch Rolling Nomads

Waar gaat dat heen?

Grenzen verleggen ten tijde van corona

“Waar gaat dat heen” is een boek over ons leven, wonen en werken in een camper. We zijn twee creatieve mensen met interesse in natuur, cultuur en eten die ons laten leiden door onze intuïtie. Het boek is behalve een zoektocht naar een nieuw leven, ook een reisboek over Frankrijk, Spanje en Portugal omdat we daar onze tijd doorbrachten en we ons onderdompelende in de culturen ten tijde van de coronacrisis.

Wij, Roy en Lisa, twee creatieve vijftigers, besloten onze grenzen te verleggen en laten ons laten leiden door onze intuïtie. We kochten een oude camper uit 1989, lieten onze kinderen achter en hadden geen plan, geen spaarpot, geen idee wat ons te wachten stond. Ons doel was het leven te laten gebeuren en te vertrouwen op onze intuïtie.

Het boek bevat filosofische overwegingen over het leven in een camper en praktische tips. Wat heb je nodig als je wilt reizen, wat moet je loslaten? Welke fouten maakten Lisa en Roy?

We vertrokken op 3 maart 2020. Vanaf dag één liep alles anders dan verwacht. De grootste onverwachte wending was dat tien dagen na hun vertrek het coronavirus na China ook Europa trof. Welke gevolgen dat had, hadden we niet voorzien.

Het boek beschrijft onze voorbereidingen, de voor- en tegenspoed. Hoe we omgaan met de corona maatregelen en hoe we samen leefden op zeg maar 10m2.

Het boek is geschreven door Lisa en ze neemt je mee op reis door Frankrijk, Spanje en Portugal. Landen die menigeen kent, maar waar we door de corona toch een ander beeld kregen. Roy maakte tijdens de reis de prachtige illustraties die je in dit boek kunt bewonderen.

Lees in dit boek hoe wij leefden op vier wielen en hoe we na een jaar wonen in een camper verder gaan.

Lees hier alvast een stuk uit het boek

Nu Roy’s werk klaar is, kunnen wij wel onze eerste nacht weg sinds het confinement. Het voelt alsof we op vakantie gaan, zo reageren ook Lenny en Liese. Lenny wil ons uitzwaaien en zit al te glimmen bij het idee van even weg gaan. “We gaan maar één nachtje weg hoor, niets bijzonders.” “Oh, maar het is zo heerlijk, ik kan daar ook zo van genieten. Dan juich ik al als ik bij de vuilnisbak kom aan het eind van de weg. Vrijheid, avontuur, verrassingen, heerlijk! Veel plezier!”
Het is altijd fijn als iemand zo met je meeleeft en nog enthousiaster is dan jijzelf. Liese wenst ons ook heel veel plezier en zwaait ons ook uit. “Dag lieve mensen!”
We rijden naar het zuiden. We zouden net de straal van de toegestane honderd kilometer gaan passeren en net tien kilometer de grens van het departement over gaan. Na zo’n veertig kilometer beginnen we bergen te zien, de Puy de Dome, daar in de verte. “Ik zag drie vulkanen, één stond er aan”, lacht Roy, “dat is toch poëzie! Dat is mooi hè!”, en hij herhaalt nog een keer zijn uitspraak: “Ik zag drie vulkanen, één stond er aan.” Ik vind het wel aardig, Roy blijft lachen. “Mooi!”
We passeren de departementale grens. Let op, let op! We mogen officieel niet het departement de Allier uit, maar ja, wij wonen toch niet echt in de Allier. Bovendien hebben we in het hele confinement nog geen controle gehad en we verwachten ook deze reis niemand tegen te komen. We glijden dan ook zo het departement Puy de Dôme in. We rijden langs de rivier de Sioule naar de Gorges de Sioule.
De eerste stop is een groene parkeerplaats met een strandje aan de rivier. Omgeven door bergen van zo’n zeshonderd meter hoog.