Tag: confinement

Nieuwe confinement maatregelen

Vandaag zouden de nieuwe confinement maatregelen aangekondigd worden. Van het confinement naar het déconfinement. Het langzaam weer terug naar normaal gaan. Bij het idee dat er ergens licht gloort aan het eind van de tunnel, begon ik de dag met wegdromen. In mijn mailbox zat voor het eerst sinds maanden een bericht van een lokale makelaar met een mooi huis in Bourbon L’Archambault, hier vijf kilometer vandaan. Ik had een jaar terug een alert ingesteld op de website van de makelaar en ik ontving dan hooguit drie keer per jaar een mail met een huis in de buurt. Van de website van de makelaar klikte al snel door naar andere regio’s en voor ik het wist was ik dorpjes in Zuid Frankrijk aan het bekijken. Wat hebben we allebei zin om naar het zuiden te gaan! Ik merkte dat ik nu wel eens andere mensen wil leren kennen. Vanmiddag deed ik boodschappen en ik zag mensen in de winkel, maar verder ging het niet. Na de boodschappen zat je dan weer een week naar de boom voor de camper te kijken. 

Vanaf drie uur kondigde Edouard Philippe,de premier, de nieuwe maatregelen aan. Er waren gebieden met code groen en gebieden met code rood. In de code groen kon men al sneller van wat vrijheden genieten. Naast dat de basisscholen weer opstarten, mogen ook de winkels open en mag je je tot honderd km vanaf je huis verplaatsen mits je binnen het departement blijft. Dit alles geldt dan vanaf elf mei en begin juni komen er weer nieuwe maatregelen.

Wat zou het fijn als we eens weg konden, een weekendje ofzo, gewoon er even tussenuit.

Yoga en Istanbul

“I let go of fears and open my heart. Start journaling. Let the words come out on the paper. Write down your fears and let them go.” 8:23 Brett Larkin zit, just for fun, met haar benen in een spagaat in haar dagboek te schrijven op het youtube filmpje. Dit keer een lange les van een half uur. Thema van deze dag was ‘heart opening’. Terwijl ze moeilijke posities aanneemt en gewoon doorpraat, probeerde ik het tempo bij te houden. Ik moest er niet aan denken ook nog te praten in de kamelen houding. Het is een klassieker, kreunen en steunen en yogajuf die alles moeiteloos voor doet. 

Sinds twee weken deed ik iedere ochtend yoga, deze keer wilde ik een langere sessie, ik koos er een van een half uur, maar ja als je vijf minuten in je dagboek moet schrijven valt daar alweer een deel vanaf. Ok, mijn angsten, wat zijn mijn angsten? Op dit moment heel praktisch, dat we dit jaar niet af kunnen maken. Dat we door gezondheidsproblemen naar Nederland moesten. Door een gek virus bijvoorbeeld, of een hernia, mijn rug wilde maar niet beter worden, ondanks de dagelijks yoga. Roy had al sinds een maand iets in zijn oog wat maar blijft irriteren. “Stop journaling and close your eyes.”

Ik maakte mijn yogasessie af en at met Roy buiten voor de camper een gebakken ei met spek, tomaat en kaas. We gingen ieder ons weg, Roy ging verder met het herstelwerk van het houten huis en ik zou een consult hebben, wat uiteindelijk niet door ging en verplaatst werd naar de middag. Na nog een uurtje aan een website te hebben gewerkt en wat emails verwerken, was het alweer tijd voor lunch.

De middag vloog voorbij met huishoudelijk werk, ik knipte en passant nog even mijn haar, haalde daarna de stofzuiger door de camper en we streken samen met Lenny in het namiddag zonnetje neer met een drankje, olijven, kaas en cashewnoten.

Na het eten kreeg ik zin om weg te gaan, maar ik ben op de omgeving uitgekeken. Ik voelde me even ontevreden, altijd maar datzelfde uitzicht. Dezelfde mensen, dezelfde dieren. Hoe lang moest dit nog duren. Ik installeerde me met thee, maiswafels met boter en jam op de bank en dook in een slechte Turkse serie die zich afspeelde in Istanbul. Waardoor ik dan toch even weg was.

Ik wilde rijden! Ik wilde dat doen, waar we voor op pad waren gegaan…

Fietsen rond St.Menoux

De dag begon met de grote witte muskuseend die dacht dat hij een mus was. De muskuseend woont in het kleine meertje wat is aangelegd voor de brandweer. Elke dag komt hij naar de huizen gelopen, voor de gezelligheid, dan kijk hij je aan, zegt kwak en staat even stil. Ik zeg dan hallo eend en we lopen allebei weer door. Eend probeert aansluiting te krijgen bij de drie ganzen, dan loopt hij achter ze aan, maar ze moeten niets van hem hebben. “Maar ik ben je vriend…” -Echt niet, ga weg joh. Keihard. Eend is altijd alleen, terwijl er wel een vrouwtjes eend is. Die zwemt nu in het meertje met haar vijf kuikens. Maar ze zijn dus nooit samen. Deze ochtend vloog eend eerst op het dak van het schuurtje links op de parkeerplaats en vloog daarna hoog in de boom, in de oksel van een grote tak, waar een klein plateautje was waar je lekker op kon zitten. Na wat draaien zat hij daar een kwartiertje. Wij ontbeten binnen en toen ik na tien minuten weer even naar buiten keek, was hij weg.

Roy wilde sigaretten en brood kopen en kaarten op de post doen. De afgelopen week had Roy zes briefkaarten getekend, “Groeten uit Frankrijk”, met ons erop met latex handschoenen en mondkapjes en grapjes. Ik kleurde de kaarten in met verf en beschreef de achterkant. Dat is best lastig in deze moderne tijd waarin je elkaar elke dag met Whatsapp kunt spreken, je via Instagram en Facebook alles kunt volgen en telefoneren haast niets meer kost.Wat moet je elkaar dan nog op een briefkaart vertellen? Het is even een mindswitch, alleen ‘groetjes van ons’, was wat lullig vond ik, dus ik schreef maar wat algemene dingen, dat we hen misten en we hen snel weer wilden zien na de lockdown, wat ik ook echt hoop, want zo lang vastzitten is voor niemand leuk en het voelt alsof we hier al een half jaar zitten in plaats van anderhalve maand.

Lunch! Lora had weer een zakje sla op tafel gelegd, de schat! Waar heb je dat nou, dat er iedere keer wat verse groenten op je tafel achtergelaten werd. Maar ja, ik had nu nog best veel groenten op te eten, want het blijft niet lang vers. De doorgeschoten tuinkers, melde en koriander moesten ook nog op. ik legde de sla in de koelkast en besloot de bladgroenten van gisteren eerst op te maken. Ik bakte een uitje en knofje, sneed al de groenten. Deed wat olijfolie met komijnzaad en gerookte paprikapoeder in de koekenpan, alle bladgroenten erbij en een in stukjes gesneden tomaat, wat zout en chilipeper, even laten pruttelen. Het had wat vocht nodig, er stond nog een groot glas koude kruidenthee op het aanrecht. Ach wat, dat kan er best door. Dus ik schonk er steeds wat thee bij. Even stoven. In de blender met wat roomkaas en nog wat koude thee. Afgetopt met een klein handje pompoenpitten voor de crunch. Mmm. Ik besmeerde twee grote plakken kalkoenfilet ruim met de spread, rolde de plakjes op, et voila, lunch. Ik had echter nog veel spread over, en lepelde zo heel het bakje leeg. Heerlijk! Wat is het leven toch goed! Als je denkt dat ik Roy was vergeten dan kan ik je geruststellen, hij had al eerder een stuk focaccia op. 

We vulden allebei ons attestation formulier in voor de politie, vertrek: half drie, we mogen officieel een uur van huis blijven. We stapten op de fiets richting St.Menoux. Halverwege St. Menoux kom je een onverhard pad tegen waar ze een wandelroute van hebben gemaakt. Zo kun je helemaal door het groen naar St. Menoux lopen, of andere wandelpaden kiezen voor een langere route. Op het laatste moment besluiten we om op dit pad te gaan fietsen. Beetje hobbelig maar verder gaat het prima, en je weet dat je op deze paden geen politie tegen komt. Onderweg kwamen we nog twee jongens tegen op hun mountainbikes, let op, verderop in het dorp staat bij de rotonde de gendarmerie te controleren. Dank je wel jongens! 

Omdat we zo lekker bezig waren besloten we een zijpad in te gaan, dus niet direct naar St. Menoux te fietsen, want anders waren we zo snel klaar. Naar St. Menoux is het drie kilometer fietsen. We sloegen in plaats van links, rechtsaf. Reden bergafwaarts, heuvel op, even flink doorwerken. Kwamen langs mooie oude boerderijen, zagen een oude Renault 4. De tijd lijkt hier nog steeds stil te staan. De kleur van de koeien was hier anders, rondom La Caille staan er overal alleen maar witte koeien. Maar ten zuiden van St. Menoux zagen we alleen maar rode koeien. Rode koeien in velden met heel veel kleine gele bloemetjes. We reden na een paar kilometer toch weer op een verharde asfaltweg, we konden kiezen om nog verder onverhard en mooi groen te rijden, maar dan zouden we wel steeds verder weg van St. Menoux rijden. 

Dan toch maar recht toe recht aan naar het dorp. Onderweg kwamen we meerdere koppels tegen die aan het wandelen waren. Officieel moet je dat dus alleen doen, maar ja, ondertussen, na zes weken lockdown begint het geduld op te raken. Als we deze weg uit zouden rijden kwamen we bij de rotonde in het dorp. Roy ging vijftig meter voor me fietsen zodat we niet als stelletje fietsten, wat de politie waarschijnlijk toch niet gelooft, twee Nederlanders, allebei op de fiets, wat niemand hier doet en dan zeggen dat je niet samen bent, maar goed. Eenmaal bij de rotonde was er niemand meer. Dus niets aan de hand. We sloegen linksaf, reden het dorp in. Maar het hotel, restaurant, bar, tabac was dicht. Briefje op de deur: Alleen op van negen tot één uur. Terwijl ze vorige week nog heel de dag open waren. Alles veranderde per week, de klandizie blijft weg, dus waarom zo lang open blijven. 

We liepen naar de bakker, ook dicht met hetzelfde briefje, alleen open in de ochtend. Gelukkig kan een postbus nooit gesloten zijn, Roy deed de kaarten in het gleufje. Eén missie geslaagd. We hadden in ieder geval lekker een uur gefietst. Over de gewone wegen reden we weer naar La Caille. Ik stak mijn hoofd onder de koude kraan, dronk water en pufte uit. Het was best warm als je fietste. Deze week was het een beetje bewolkt, rond de twintig graden, soms wat lichte regen.

Ik besloot toen toch maar weer te gaan werken. Ik was zo lekker bezig. De avond vulde zich ook met verder werken. Roy downloadde voor het eerst een serie van Netflix en hing in standje relax en zo voegden wij ons langzaam naar ons bedje toe.

Relaxt zonder mondkapje

Het was weer tijd voor de wekelijkse boodschappen. Ik zag veel ouderen, zeker wel 70- en een aantal 80-jarigen, gewoon zoals altijd, samen, en zonder bescherming. Niets aan de hand. De kassier van de Aldi droeg ook geen bescherming. De mensen leken wel heel relaxed te zijn hier of zijn het geworden naarmate de lockdown langer duurde dan verwacht. Je moet het tenslotte wel een beetje leuk houden voor jezelf.

Tweede paasdag in het confinement

Fragment uit: “Waar gaat dat heen?”

Ik hing onze hangmat op in de appelboom die volop in bloesem stond en de veder ceder. Heerlijk soezend in de hangmat zag ik boven me een drukte van jawelste van al de bijen die de duizenden bloemen bezochten. Zulke momenten doen me denken aan het samen zijn met mijn oudste zus. Aan Europa in aan de jaren 1910-1920, terwijl ik toen niet leefde. Konden we maar als zusjes samenzijn en dan was het nu helemaal perfect geweest. Ik droomde weg zat met Liese in het met paardenbloemen en madeliefjes bezaaide veld, we bespraken de wilde planten en hun geneeskracht, Liese had een boek van Wolf Dieter Storl, een Duitse kabouter c.q. antropoloog. Natuurlijk met lange grijze baard en puntmuts. In de middag was er nog een kleine speurtocht, Roy was vergeten dit mij te melden, dus toen ze met zijn allen vertrokken en langs ons liepen en vroegen of we mee gingen, wist ik niet wat ze gingen doen en ik zat prima. Dus nee bedankt. Bleken we dus al eerder gevraagd te zijn. Na de speurtocht gingen we wel met de anderen een kop thee drinken aan de grote tafel op het terras van de camping. Lenny had. heel lief voor iedereen een paaskaarsje gemaakt, Lora had boekweit pannenkoekrolletjes met kaneel en suiker en er was voor iedereen die iets zong een chocolade lolly, ik zong niet, ik wilde geen chocola, mijn migraine van de chocolade eitjes van een paar dagen eerder was net weg .

Om twee over acht in de avond zou Macron de nieuwe maatregelen verkondigen. Dus we luisterden en keken samen met Conny en Harmen, haar vriend, naar een toespraak van zeker wel twintig minuten. Het werd er niet veel beter op. De ‘confinement’ zou nog zeker een maand duren, na elf mei zouden er weer scholen en kinderdagopvang open gaan. Horeca, festivals, cultuur en toerisme zouden zeker nog tot juli gesloten blijven. De overige winkels dan waarschijnlijk ook, net zoals de grenzen. Daar wordt je niet vrolijk van.

Ik droom steeds vaker over feesten en uitgaansgelegenheden, restaurants, gezelligheid en dat terwijl wij het nog heel gezellig hebben vergeleken met onze vrienden en familie in de steden en meer bewoonde wereld. Iedereen zit daar gevangen in hun huis. In Nederland mag je nog wel naar buiten, maar gezellig doen is uit den boze.