Terwijl ik de was vouw besef ik me dat dit de eerste was is die ik met de wasmachine heb gedaan.
Ik heb al eerder wat shirts, sokken en onderbroeken gewassen, maar nu was het wat meer grote dingen; broeken en jurken. Ondanks dat we nu 25 dagen onderweg zijn, hebben we haast geen vuile was. De wasmachine was niet eens gevuld. Ik draag dan ook al sinds ons vertrek dezelfde wollen trui met daarover een vest. Daaronder zitten twee lagen t-shirt, dus stinken gaan ze niet. Door de kou van het vroege voorjaar en het feit dat ik ook maar één trui en een paar dunne vestjes bij me heb, maken ik ook weinig vies. En tja, als je weken lang op het platteland zit, wat maakt het dan uit hoe je er uit ziet? Soms loop ik dagenlang in mijn fleece huisbroek, die zit lekker en is warm. Daaronder draag ik dag in, dag uit mijn rode plastic instapschoenen, een soort crocs maar dan zonder gaatjes. Je krijgt er zweetvoeten in, maar ze zijn zo handig met het in- en uitlopen van huizen. Buiten is het vaak blubberig of er is weer eens gras gemaaid zodat je allerhande vuil mee naar binnen loopt, en ook al ben ik niet gewend op binnen mijn schoenen direct uit te doen, dan is het nu toch wel handig.
Diezelfde handige schoenen hebben er trouwens wel voor gezorgd dat ik nu met een pijnlijke pols zit.
Als ik van de camper naar de gite loop is er een hoogteverschil. Je kunt het paadje aflopen dat in een u-vorm loopt, of je neemt de shortcut, gewoon het holletje af, maar dit is gras met aarde, en kan vrij glad zijn omdat het stijl is. Tot nu toe heb ik mijzelf kunnen weerhouden om met mijn rode schoenen het holletje af te lopen omdat deze gladde zolen hebben en ik weet dat je dan snel valt.
Tot vanmorgen..zo stom! Na de eerste stap glij ik uit en vang ik mijzelf op met mijn sterkste hand, links. Ik ben linkshandig. Nu heb ik dus een pijnlijke pols. Ik heb nog wel even met de zware schuurmachine twee pilaren geschuurd en er eentje geschilderd, maar toen moest ik echt toegeven aan mijn pols die niet verder wilde. Ik heb van Lenny Arnica druppeltjes gehad. Lenny was toen ze in Nederland woonde homeopaat. Heel handig! Hopelijk helpt het. Ik merk nu nog geen verschil.
Het is vandaag zaterdag en bovendien heel mooi weer, ik denk iets van 19 graden. Ik had tegen mijzelf gezegd niet op de computer te gaan werken, want dan zit ik weer binnen. Maar ja, met een pijnlijke pols kun je niet zoveel. Dus daar zat ik, toch weer een voedingsadvies te schrijven, in de koude gite. Het werk moest toch gedaan worden. Mijn straf voor niet naar mijn intuïtie te luisteren.
Als ik dan zo wat gewerkt heb en terug ben bij de camper zou ik mijzelf even uit willen zetten. De TV aan of iets op youtube kijken ofzo. Maar in de camper hebben we geen internet. Roys tien gigabytes van zijn super abonnement zijn op en zijn Gb’s worden per tien april pas weer aangevuld. Ook al keek ik thuis niet veel tv, ik merk dat ik het toch wel mis. Even helemaal niets, gewoon een filmpje kijken. Om mijzelf MB’s te besparen en ruimte te maken op mijn telefoon, heb ik de facebook app ook al verwijderd. Mijn goede daad voor deze maand. (Gelukkig is de maand bijna afgelopen! Meer goede daden moet ik niet gaan doen hoor!). Dus nou ja, in de camper mis ik mijn dagelijkse dingetjes. Het ontspannen en mijn hoofd leeg maken. Ik heb inmiddels wel een boek gelezen, over een twintiger die op zoek is naar de hemel, met van die vraagstukken die een twintiger heeft. Ik vond het een beetje om te gapen omdat je denkt, jaaa, weet ik toch. Maar heb het toch grotendeels uitgelezen omdat de camino naar Santiago de Compostela er goed in beschreven werd. Toch leuk om dat ook een mee te maken. Gisteren ben ik begonnen aan een boek van Paul Theroux, de Gelukkige eilanden. Ook weer reizen, om maar in het thema te blijven en qua schrijfstijl een zegen vergeleken met het vorige boek, dat wat kinderlijk geschreven was. Maar zodra ik ga lezen wil ik alleen maar schrijven, dat heb ik meestal. Dus na twee pagina’s leg ik het boek dan toch weer weg.
Deze avond ga ik in plaats van lezen, een DVD kijken, de serie van Annie MG Schmidt. We hebben destijds die box gekocht omdat ik zo blij werd van de serie en ik vond dat het een klassieker was die we moesten hebben. Vervolgens ligt die box natuurlijk in de kast, nooit naar gekeken. En dan, vanavond, komt het voor het eerst sinds jaren weer uit de kast!
Ik weet niet of Roy zin heeft om mee te kijken, hij leest een boek van Toon Tellegen, iets met Rusland, iets met inspiratiebron voor schrijvers zei hij. Korte verhalen. Hij wisselt Toon Tellegen af met het nieuwe boek van Geert Mak, in Europa 1999-2019. Feiten. Het is zeven uur ‘s avonds geweest, best vroeg. We hebben al gegeten, ik wil thee en ik wil Annie. Dat wordt vroeg in slaap vallen vanavond denk ik. Tenzij Bagel weer zijn ronde gaat doen.