Bagel, de beagle….ofwel een waakzame beagle die ‘s nachts zijn ronde doet. Sinds de lockdown, ik weet ook niet waarom, is Bagel, de hond van La Caille, waakzamer dan voorheen. Soms denk ik dat ik ‘s nachts een buurhond hoor, en dat hij daar op reageert. Maar ik kan me dat ook verbeelden want de buurhond is ver weg. Sinds afgelopen week gaat Bagel om de nacht in de stal slapen zodat we om de nacht goed door kunnen slapen. De andere nachten is hij buiten om de dieren te beschermen tegen de vossen. Dat doet hij heel goed, hij loopt patrouille rondjes over het terrein en blaft, of meer jankt er dan op los. Vannacht deed hij dat om 03:00 uur.Ik denk dat hij het een half uurtje heeft gedaan. Je hoort hem dan ver weg blaffen en binnen een minuut staat hij naast de camper : whoeoeoe! En weg is hij weer. Het went, maar echt fijn is het niet. Het is wel noodzakelijk, toen Bagel vorig jaar ziek was en een week binnen in huis was, zijn vader en moeder gans opgegeten. De drie kindergansjes waren toen wees. Nu lopen de drie, inmiddels volwassen, ganzen elke dag over het terrein. nog wel, maar als Bagel meerdere nachten achter elkaar binnen blijft, dan weet de vos natuurlijk ook dat hij/zij zijn slag kan slaan. Dus we accepteren maar dat de beveiliger hier wat herrie maakt ‘s nachts en slapen ‘s morgens een uurtje langer uit. Het is nu toch koud in de ochtend. Vannacht vroor het weer. Arme arme bloemen en blaadjes…De lissen stengels zijn al slap gaan hangen. 

Ik heb vandaag een werkafspraak voor een website die ik aan het maken ben voor Artedu.nl. Dit is een vrouw die in het zuiden van de Auvergne in Chanteuges, 5 km van Langeac, een klein hotel heeft met 8 kamers en die kunstzinnige en muzikale cursusweken organiseert. Dat doet ze al 30 jaar. We zouden met haar in Chanteuges afspreken als we hier op La Caille klaar zijn. Maar nu met de lockdown is het maar de vraag wanneer we daar heen gaan. Zij is nu in haar woonplaats Marken. Het is idee is dat ik de website maak, en dat we nu in het voorjaar een weekje samenwerken om te kijken of dit bevalt, zo ja, dan kan ik in juli en augustus 2 maanden voor haar koken. We zullen zien, we zullen zien.

Wat in ieder geval positief is dat veel onze vrienden en kennissen in Rotterdam werkzaam zijn in de kunst en cultuursector en dat veel van hen zzp’er zijn en dat zij nu zonder werk zitten. Wij zijn met een werkopdracht hier op La Caille, dus Roy verdient nu geld en mijn werk was al online en kan gewoon doorgaan. Wij missen dus nu geen werkzaamheden. We hoeven dus ook niet terug naar Nederland om daar de tijdelijke uitkering voor ZZP’ ers aan te vragen. Het is alleen even kijken of we half mei terug gaan, want dan staat er wel wat werk in Nederland te wachten. Als de restricties aanhouden, kunnen we beter hier blijven.

Er is hier nu meer werk dan in Rotterdam.

 

Aan het eind van de middag, als Roy genoeg heeft van het schilderen, lopen we naar L’Echoppe, de natuurvoedingswinkel. We lopen langs Lenny’s poppenatelier, richting de roulotte van Liese, ze kwam net naar buiten. “Gaan jullie wandelen? Waar gaan jullie heen?”

-We gaan naar L’Echoppe, nog wat eieren halen. “O, ik was me net aan het klaar maken om daar ook heen te gaan, even wachten, ik kom eraan.” L’Echoppe is een paar uur per dag open, vandaag van drie tot zes uur. Het is nu half vijf. De natuurvoedingswinkel is onderdeel van eco gemeenschap La Mhotte. Hier staan een aantal huizen, waaronder ook een aantal zelfgebouwde, best mooie. Er is een grote oude boerenschuur waar voorstellingen en concerten worden gegeven en films worden gedraaid. Tegenover de schuur ligt de winkel die wordt gerund door mensen uit de gemeenschap. Iedere vrijdagavond is de winkel open als bar, in de zomer is vaak op livemuziek van alternatieve jazzy muziek. Er is een overkapt terras en naast het terras is een klein stroompje met een bruggetje erover dat leidt naar een grasperkje met een kampvuur en een zelfgebouwd soort van meditatie of theehuisje op palen. Je kunt hier heerlijk bij het kampvuur zitten en genieten van de life muziek. Het is zomers best druk, mensen nemen hun kinderen mee, er wordt gespeeld, alles heel vriendelijk en gezellig. Op La Mhotte werken ieder jaar ook drie Duitse ‘eco volontaires’, via dezelfde organisatie als waarmee Laura op La Caille is gekomen. Het zijn bijna altijd meisjes, waarschijnlijk omdat er veel verzorgd moet worden en er veel in de natuur gewerkt wordt. Jongens zijn zeer welkom, maar die melden zich blijkbaar haast niet aan voor een jaar op het platteland. 

We lopen met Liese langs de mobilhome die achter haar roulotte licht en waar wij voorheen sliepen als we hier waren. Dan door het hek voor het weiland voor de paarden, wat Roy vorig jaar heeft geplaatst met behulp van de eco volontaires van dat jaar. Er staan nu geen dieren op. De logica ontgaat me, er worden steeds hekken en hokken gemaakt die vervolgens niet gebruikt worden, maar dat terzijde. Als je het weilandje uitloopt kom je op een klein wandelpaadje met links en rechts veel speenkruid, longkruid, grote muur en primula’s, het doet sprookjesachtig aan waardoor je alle ellende in wereld vergeet. We passeren de eik die aangeeft dat je af moet slaan, lopen langs een weiland en komen dan op een lang smal paadje omzoomd met bomen en bloemen. Je loopt dus helemaal tussen het groen, ondanks dat het pad langs weilandjes is. We steken een klein bruggetje over, tot het wandelpad ophoudt bij de school. Dit is het pad wat Luca en Mira iedere ochtend met hun ouder naar school lopen, zo’n tien minuten wandelen, tenminste, als het mooi weer is. In de winter en zeker de afgelopen periode met de regen is de auto toch fijner, al rij je dan kilometers om. Het eerste wat je ziet is links een oud complex waar personeel en docenten van de school, wonen. Daar schuin tegenover ligt een oud 19e eeuws vakantiecomplex. Een statig gebouw, een soort landhuis. Hierin is de keuken en kantine voor de kinderen en kantoren. Achter dit gebouw ligt het schoolplein wat afgekaderd is met een Gaudi achtig mozaïeken rand. De kinderen krijgen les in houten barakken, wat prima leslokalen zijn. Het complex is omgeven door bomen en er is genoeg gras waar de kinderen kunnen spelen en bouwen.

Echt een ideale omgeving om naar school te mogen gaan!

We lopen langs de barakken om via een klein paadje weer verder te gaan. Aan het eind van dit paadje ligt La Mhotte. 

De winkel is een fijn plek. Er staat een houtkachel met twee stoelen voor als je even wilt zitten met een kop thee. Er is best een goede sortering, je voelt je toch altijd in een soort van delicatessenwinkel, de goede kwaliteit, de producten die je niet in de supermarkt vindt, de sfeer, de persoonlijke benadering bij de kassa. Als we hier dan weer eens zijn vraag ik me af, waarom doen we dit niet vaker? 

Als we bij de kassa zijn en Liese, in goed Frans, aan de man achter de kassa vraagt of zij al een keer controle van de politie hebben gehad betreft het Coronavirus, besef ik dat ik het attest formulier vergeten ben mee te nemen. Ach, we zaten toch al in de fout als er controle zou zijn, want we waren met zijn drietjes en als je boodschappen gaat doen, mag je dat alleen maar in je eentje doen. We maken ons er niet druk om, we lopen nu door bospaadjes waar alleen voetgangers komen die naar La Caille/La Mhotte en naar Foyer Michael gaan. Foyer Michael is het een lerarenopleiding voor de vrije school. De school La Mhotte is ook een vrije school, wat ze hier een Waldorf/Steiner school noemen.

Met een goed gevulde zak, met natuurlijk meer dan alleen eieren, gaan we weer huiswaarts. In de avond doen we een tweede poging tot Netflix. Voordat ik het weet zitten Cedric en Alex naast me. “ Mag ik ook kijken?”. “Nou zeg ik, het is wel volwassenen televisie.” “Ja”, zegt Cedric, “dat begrijp ik wel hoor, ik ben altijd erg nieuwsgierig naar wat er allemaal te zien is.” Roy is er nog niet en hij mag even naast me op de bank zitten, onder het dekentje, want is best fris. De verbinding met Netflix duurt heel lang. Roy is inmiddels binnengekomen en zo ook Clarice. “Tijd voor bed jongens” Dus helaas pindakaas voor Cedric en Alex. We hebben nog een rustige tv avond. 

O ja, voor the record: ik zag vandaag op internet dat er in heel de Allier, wat zo groot is als Nederland, 27 mensen zijn met het Coronavirus en er 1 iemand is overleden. Dus bijna niets in vergelijking met Nederland.